غزل مناجاتی اول مجلس، مدح و مناجات با سیدالشهدا علیه‌السلام
عشقِ تو در دو جهان غرق امیدم می‌کند چشمت از دیگر طبیبان نا امیدم می‌کند کنج هیئت، زیر پرچم، وعدۂ دیدارِ ماست مـادرت می‌آید و غـرقِ امـیـدم می‌کند در تو آیات خدا نازل شده ست و تا ابد نـام تـو پـابـنـدِ قـرآنِ مـجـیـدم می‌کـنـد غصّه‌ها و قـفل های بسته می‌دانند که؛ اشکهایِ روضه‌ات صاحب کلیدم می‌کند سینه زن یا گریه کُن یا روضه خوان یا چای ریز چشم پوشی‌هایِ تو شخص مفیدم می‌کند شالِ مشکی! سر درِ خانه زدم پرچم سیاه این سیاهی ها خلاصه روسفیدم می‌کند چشم‌هایت عاقبت یکروز می‌گیرد مرا حتم دارم مثل «حُر» آخر شهیدم می‌کند! |